“โอ้ย นี่คุณอยู่นิ่งๆได้ไหม!” มือเล็กพยายามหาคีย์การ์ดคอนโดในตัวของอีกคนที่ตอนนี้กำลังเมาเละอย่างไม่รู้เรื่อง แต่ก็ยากลำบากเพราะตอนนี้คนเมากำลังยุ่มหย่ามกับตัวเขาไม่เลิก
หลังจากโทรคุยกับจินยองคนตัวเล็กก็ได้ความว่าอีกคนกำลังเมาถึงขั้นวิกฤต จินยองไม่ได้บอกหรอกนะว่าเมาแต่ฟังเอาจากเสียงปลายสายที่พูดไม่รู้เรื่องเอามากๆก็เดาได้เลยว่าอีกคนเมาเละแค่ไหน นี่ยังดีนะที่ยังพูดได้เรื่องว่าตัวเองไปเมาอยู่ร้านไหน
ใช้เวลาต่อสู้กับคนเมาอยู่สักพักมือเล็กก็หาคีย์การ์ดสำเร็จ แดฮวีรีบดึงคีย์การ์ดออกจากกระเป๋ากางเกงยีนส์ก่อนจะทาบกับประตู ร่างบางที่กำลังจะหันมาล็อคห้องกลับโดนคนที่ไร้สติดึงหาตัวจนล้มไปกองกับพื้นทั้งคู่
“นี่คุณมันเจ็บนะ!”
“...จีฮุน”
“ไม่ใช่จีฮุนโว้ย” แม้อีกคนจะลืมตาอยู่แต่ก็อย่างว่านะคนเมาก็มักจะเห็นภาพหลอนแบบนี้ แดฮวีส่ายหัวเบาๆก่อนจะยันตัวขึ้นแล้วพยายามลากไอตัวเจ้าปัญหาไปนอนบนเตียงให้เรียบร้อย
ตุ้บ!
“...”
“เฮ้อ เสร็จเรื่องสักที เจอกันตอนเช้านะคุณ” หลังจากแดฮวีลากจินยองขึ้นไปนอนบนเตียงสำเร็จคนตัวเล็กก็จัดการจัดท่านอนให้อีกคน ไม่ได้เป็นห่วงอะไรนักหนาหรอกนะแต่กลัวว่าตื่นเช้ามาอีกคนจะเอาแต่บ่นว่าเขาเป็นผู้จัดการที่ไม่ได้เรื่องอะไรทำนองนี้ เขาละเบื่อจะฟังทั้งๆที่ตัวเองก็ก่อเรื่องให้เขาตามเก็บวันนึงไม่รู้กี่เรื่องต่อกี่เรื่อง
แดฮวีนั่งลงข้างเตียงมือเล็กยกมาเท้าคางเอาไว้ ตาเรียวจ้องมองคนบนเตียง ลมหายใจที่เข้าออกอย่างสม่ำเสมอบอกให้รู้ว่าจินยองได้เข้าสู่ห้วงนิทราไปเรียบร้อย
“พอเวลาหลับก็น่ารักดีแฮะ ไม่เห็นจะร้ายเหมือนตอนตื่น” คนตัวเล็กหัวเราะกับตัวเองเบาๆ นิ้วเล็กจิ้มไปที่รอยช้ำบนแก้มอีกคนอย่างเบามือก่อนจะนึกได้ว่าน่าจะทายาให้อีกคนสักหน่อย
แดฮวีเอื้อมตัวไปหยิบยาที่ตั้งอยู่อีกฝั่งของเตียงโดยไม่ทันดูว่าตอนนี้ตัวเองกำลังคร่อมตัวจินยองอยู่ กว่าจะรู้ตัวก็สายไปเสียแล้วเมื่อคนที่เหมือนจะไร้สติในตอนแรกคว้าหมับเข้าที่เอวเล็กแล้วจัดการพลิกตัวอีกคนให้มาอยู่ใต้ร่างแทน
“นี่คุณทำอะไรเนี่ย! ปล่อยนะเว้ย!!”
“...จีฮุน”
“ผมไม่ใช่จีฮุนนะคุณจิน ผมวี!” มือเล็กทุบเข้าที่ไหล่แกร่งรัวเมื่อคนบนร่างก้มลงมาฉวยโอกาสกับตัวของเขา จมูกคมฝังลงกับซอกคอทั้งซ้ายและขวา ร่างเล็กดิ้นสุดแรงแต่ดูเหมือนจินยองจะไม่ได้ถอยออกจากตัวเขาสักนิดกับรุกล้ำมากกว่าเดิมด้วยซ้ำ “คุณจินปล่อยผมนะ!”
“อย่าทิ้งกันไปได้ไหม..” จินยองยอมผละตัวเองออกจากซอกคอเล็กมาจ้องตาอีกคน มือหนาที่กำลังลูบแก้มเบาๆกับสายตาที่กำลังมองเขาอย่างอ่อนโยนทำเอาใจคนตัวเล็กกระตุกวูบ ทั้งๆที่เขาก็รู้ว่าในสายตาจินยองตอนนี้มองเขาเป็นใครอีกคน แต่ว่านะ ใครก็ตามที่ลองได้มารับสายตาแบบนี้จากจินยองก็คงจะต้องสติหลุดกันบ้างเหมือนกับแดฮวีตอนนี้
ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่ริมฝีปากแห้งของอีกคนกำลังทาบทับบนริมฝีปากของเขา มือเล็กกำเสื้อเชิ้ตของอีกคนจนยับไปหมด ตาเรียวหลับตาลงแน่นเมื่อรู้สึกได้ถึงลิ้นชื้นที่กำลังไล่ตามรอยหยักเหมือนจะขอให้เขาเปิดทางให้อีกคนได้ตักตวงความหวานจากตัวเขา
“อื้อ!” ปากเล็กที่เผลอเปิดออกมาหวังจะบอกให้อีกคนหยุดแต่กลับเป็นการเปิดทางให้อีกคนรุกล้ำตัวเองเสียอย่างนั้น ลิ้นร้อนเกี่ยวกระหวัดกันจนเกิดเสียงน่าอายที่เหมือนจะมีแต่คนตัวเล็กคนเดียวที่ได้ยินส่งผลให้แก้มใสเห่อแดงขึ้นอย่างช่วยไม่ได้
มือเล็กพยาพยามดันไหล่อีกคนเพื่อบอกให้รู้ว่ากำลังจะหมดอากาศหายใจ ร่างสูงยอมผละออกอย่างเชื่อฟังก่อนจะย้ายจมูกคมไปฝังที่ซอกคอหอมกรุ่นอีกครั้ง กลิ่นแป้งเด็กบนตัวแดฮวีเหมือนเป็นแอลกอฮอลชั้นดีอีกอย่างที่ทำให้จินยองมัวเมาได้ง่ายๆ
“พ พอก่อน คุณ...” เหมือนสติคนตัวเล็กจะกลับมาอีกครั้งเมื่อมือหนาเริ่มปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตเขาออกทีละเม็ด นิ้วบางปัดน้ำใสที่ไหลเลอะขอบปากตัวเองอย่างลวกๆ ก่อนจะยันตัวเองขึ้นให้พ้นจากการเกาะกุมของอีกฝ่าย แต่เหมือนจินยองจะไม่ยอมง่ายๆเพราะมือหนาคว้าเข้าที่เอวบางอีกรอบ ก่อนจะดึงร่างบางให้กลับมาอยู่ใต้ร่างเขาเหมือนเดิม
“อ๊ะ..เจ็บนะ นี่คุณอย่า!” หลังจากได้ครอบครองร่างบางอีกรอบคนตัวสูงก็ก้มลงสูดดมกลิ่นที่เขารู้สึกหลงไหลอีกครั้ง ปากร้อนดูดดึงเข้ากับผิวใสจนเกิดสีแดงขึ้นเป็นย่อมๆ มือเล็กทุบรัวๆลงกับหลังแกร่งเมื่อรู้สึกว่าอีกคนกำลังทำรอยลงบนคอของเขาซึ่งเป็นที่ที่ง่ายแก่การมองเห็นที่สุด แต่ไม่มีท่าทีที่จินยองจะหยุดทำสักนิดเหมือนกับว่าตอนนี้ลำคอของเขาเต็มไปด้วยรอยแดงหมดแล้ว
คนตัวเล็กรวบแรงฮึดสุดท้ายผลักคนนิสัยไม่ดีที่เอาแต่ยุ่งกับร่างกายเขาเพราะตัวเองเมาไม่รู้เรื่อง บัดนี้จินยองได้ลงไปกองอยู่ที่ปลายเตียงเรียบร้อยแต่ก็ยังคงไม่ได้สติเหมือนเดิม
“ไอบ้าเอ้ย” ร่างเล็กรีบลุกขึ้นมาติดกระดุมของตัวเองให้เข้าที่เรียบร้อย ก่อนจะปรายตามองคนที่หลับอยู่บนพื้น “นอนไปตรงนั้นแล้วกัน” เดินไปเตะป้าปเข้าที่เป้าอีกคนอย่างโกรธแค้น อย่าคิดว่าเมาแล้วจะมาฉวยโอกาสกับตัวเขาฟรีๆนะ
“อุ้ก.. เจ็บเว้ย” จินยองงอตัวเข้าหากันด้วยความจุกก่อนจะพึมเพาออกมาเบาๆแต่ก็ยังคงไม่ได้สติเหมือนเดิม
ร่างบางถอนหายใจก่อนจะหยิบผ้าห่มบนเตียงโยนไปคลุมตัวคนบนพื้นมิดทั้งตัว
“โอ้ย ไอบ้าเอ้ย..” หันไปเห็นรอยแดงบนคอตัวเองบนกระจกแล้วอดหัวเสียไม่ได้ คอเรียวที่ตอนนี้มีรอยแดงกับรอยฟันแต่งแต้มอยู่สามสี่รอยเด่นชัดขนาดที่นั่งไกลๆก็ยังมองเห็น มือเล็กยกขึ้นถูเข้าที่รอยแรงๆก่อนจะเปลี่ยนเป็นยีหัวตัวเองแทนเพราะรอยมันคงไม่หายง่ายๆอย่างที่ใจเขาอยากแน่
แดฮวีที่กำลังจะออกนอกห้องเพื่อกลับไปบ้านตัวเองยืนงงอยู่หน้าประตูที่มันเปิดแง้มอยู่ เขาจำได้ว่าตัวเองปิดประตูสนิทแล้วนะถึงแม้จะไม่ได้ล็อคก็ตาม แต่เอาเถอะอาจจะเป็นเขาเองที่ลืมก็ได้
รถสีดำเคลื่อนตัวมาจอดอยู่หน้าบ้านทาวเฮ้าสองชั้นโดยที่เจ้าของยังไม่ลงมาจากรถ
“บ้าเอ้ย..” แดฮวีกำพวงมาลัยแน่นเมื่อระหว่างทางที่เขาขับรถกลับมานั่นฉากที่จินยองจูบเขามันยังผุดขึ้นมาในหัวเขาไม่หยุด แล้วตอนนี้ใจดวงน้อยของเขาก็กำลังเต้นแรงมากๆเพียงแค่นึกถึงหน้าของอีกคน หัวถุยโขกเข้ากลับพวกมาลัยสามสี่ครั้งเพื่อไล่ความคิดบ้าๆออก
“ตื่นมาคุณก็คงลืมหมด มีแต่ผมที่จำได้อยู่คนเดียว บ้าที่สุด”
หลังจากโทรคุยกับจินยองคนตัวเล็กก็ได้ความว่าอีกคนกำลังเมาถึงขั้นวิกฤต จินยองไม่ได้บอกหรอกนะว่าเมาแต่ฟังเอาจากเสียงปลายสายที่พูดไม่รู้เรื่องเอามากๆก็เดาได้เลยว่าอีกคนเมาเละแค่ไหน นี่ยังดีนะที่ยังพูดได้เรื่องว่าตัวเองไปเมาอยู่ร้านไหน
ใช้เวลาต่อสู้กับคนเมาอยู่สักพักมือเล็กก็หาคีย์การ์ดสำเร็จ แดฮวีรีบดึงคีย์การ์ดออกจากกระเป๋ากางเกงยีนส์ก่อนจะทาบกับประตู ร่างบางที่กำลังจะหันมาล็อคห้องกลับโดนคนที่ไร้สติดึงหาตัวจนล้มไปกองกับพื้นทั้งคู่
“นี่คุณมันเจ็บนะ!”
“...จีฮุน”
“ไม่ใช่จีฮุนโว้ย” แม้อีกคนจะลืมตาอยู่แต่ก็อย่างว่านะคนเมาก็มักจะเห็นภาพหลอนแบบนี้ แดฮวีส่ายหัวเบาๆก่อนจะยันตัวขึ้นแล้วพยายามลากไอตัวเจ้าปัญหาไปนอนบนเตียงให้เรียบร้อย
ตุ้บ!
“...”
“เฮ้อ เสร็จเรื่องสักที เจอกันตอนเช้านะคุณ” หลังจากแดฮวีลากจินยองขึ้นไปนอนบนเตียงสำเร็จคนตัวเล็กก็จัดการจัดท่านอนให้อีกคน ไม่ได้เป็นห่วงอะไรนักหนาหรอกนะแต่กลัวว่าตื่นเช้ามาอีกคนจะเอาแต่บ่นว่าเขาเป็นผู้จัดการที่ไม่ได้เรื่องอะไรทำนองนี้ เขาละเบื่อจะฟังทั้งๆที่ตัวเองก็ก่อเรื่องให้เขาตามเก็บวันนึงไม่รู้กี่เรื่องต่อกี่เรื่อง
แดฮวีนั่งลงข้างเตียงมือเล็กยกมาเท้าคางเอาไว้ ตาเรียวจ้องมองคนบนเตียง ลมหายใจที่เข้าออกอย่างสม่ำเสมอบอกให้รู้ว่าจินยองได้เข้าสู่ห้วงนิทราไปเรียบร้อย
“พอเวลาหลับก็น่ารักดีแฮะ ไม่เห็นจะร้ายเหมือนตอนตื่น” คนตัวเล็กหัวเราะกับตัวเองเบาๆ นิ้วเล็กจิ้มไปที่รอยช้ำบนแก้มอีกคนอย่างเบามือก่อนจะนึกได้ว่าน่าจะทายาให้อีกคนสักหน่อย
แดฮวีเอื้อมตัวไปหยิบยาที่ตั้งอยู่อีกฝั่งของเตียงโดยไม่ทันดูว่าตอนนี้ตัวเองกำลังคร่อมตัวจินยองอยู่ กว่าจะรู้ตัวก็สายไปเสียแล้วเมื่อคนที่เหมือนจะไร้สติในตอนแรกคว้าหมับเข้าที่เอวเล็กแล้วจัดการพลิกตัวอีกคนให้มาอยู่ใต้ร่างแทน
“นี่คุณทำอะไรเนี่ย! ปล่อยนะเว้ย!!”
“...จีฮุน”
“ผมไม่ใช่จีฮุนนะคุณจิน ผมวี!” มือเล็กทุบเข้าที่ไหล่แกร่งรัวเมื่อคนบนร่างก้มลงมาฉวยโอกาสกับตัวของเขา จมูกคมฝังลงกับซอกคอทั้งซ้ายและขวา ร่างเล็กดิ้นสุดแรงแต่ดูเหมือนจินยองจะไม่ได้ถอยออกจากตัวเขาสักนิดกับรุกล้ำมากกว่าเดิมด้วยซ้ำ “คุณจินปล่อยผมนะ!”
“อย่าทิ้งกันไปได้ไหม..” จินยองยอมผละตัวเองออกจากซอกคอเล็กมาจ้องตาอีกคน มือหนาที่กำลังลูบแก้มเบาๆกับสายตาที่กำลังมองเขาอย่างอ่อนโยนทำเอาใจคนตัวเล็กกระตุกวูบ ทั้งๆที่เขาก็รู้ว่าในสายตาจินยองตอนนี้มองเขาเป็นใครอีกคน แต่ว่านะ ใครก็ตามที่ลองได้มารับสายตาแบบนี้จากจินยองก็คงจะต้องสติหลุดกันบ้างเหมือนกับแดฮวีตอนนี้
ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่ริมฝีปากแห้งของอีกคนกำลังทาบทับบนริมฝีปากของเขา มือเล็กกำเสื้อเชิ้ตของอีกคนจนยับไปหมด ตาเรียวหลับตาลงแน่นเมื่อรู้สึกได้ถึงลิ้นชื้นที่กำลังไล่ตามรอยหยักเหมือนจะขอให้เขาเปิดทางให้อีกคนได้ตักตวงความหวานจากตัวเขา
“อื้อ!” ปากเล็กที่เผลอเปิดออกมาหวังจะบอกให้อีกคนหยุดแต่กลับเป็นการเปิดทางให้อีกคนรุกล้ำตัวเองเสียอย่างนั้น ลิ้นร้อนเกี่ยวกระหวัดกันจนเกิดเสียงน่าอายที่เหมือนจะมีแต่คนตัวเล็กคนเดียวที่ได้ยินส่งผลให้แก้มใสเห่อแดงขึ้นอย่างช่วยไม่ได้
มือเล็กพยาพยามดันไหล่อีกคนเพื่อบอกให้รู้ว่ากำลังจะหมดอากาศหายใจ ร่างสูงยอมผละออกอย่างเชื่อฟังก่อนจะย้ายจมูกคมไปฝังที่ซอกคอหอมกรุ่นอีกครั้ง กลิ่นแป้งเด็กบนตัวแดฮวีเหมือนเป็นแอลกอฮอลชั้นดีอีกอย่างที่ทำให้จินยองมัวเมาได้ง่ายๆ
“พ พอก่อน คุณ...” เหมือนสติคนตัวเล็กจะกลับมาอีกครั้งเมื่อมือหนาเริ่มปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตเขาออกทีละเม็ด นิ้วบางปัดน้ำใสที่ไหลเลอะขอบปากตัวเองอย่างลวกๆ ก่อนจะยันตัวเองขึ้นให้พ้นจากการเกาะกุมของอีกฝ่าย แต่เหมือนจินยองจะไม่ยอมง่ายๆเพราะมือหนาคว้าเข้าที่เอวบางอีกรอบ ก่อนจะดึงร่างบางให้กลับมาอยู่ใต้ร่างเขาเหมือนเดิม
“อ๊ะ..เจ็บนะ นี่คุณอย่า!” หลังจากได้ครอบครองร่างบางอีกรอบคนตัวสูงก็ก้มลงสูดดมกลิ่นที่เขารู้สึกหลงไหลอีกครั้ง ปากร้อนดูดดึงเข้ากับผิวใสจนเกิดสีแดงขึ้นเป็นย่อมๆ มือเล็กทุบรัวๆลงกับหลังแกร่งเมื่อรู้สึกว่าอีกคนกำลังทำรอยลงบนคอของเขาซึ่งเป็นที่ที่ง่ายแก่การมองเห็นที่สุด แต่ไม่มีท่าทีที่จินยองจะหยุดทำสักนิดเหมือนกับว่าตอนนี้ลำคอของเขาเต็มไปด้วยรอยแดงหมดแล้ว
คนตัวเล็กรวบแรงฮึดสุดท้ายผลักคนนิสัยไม่ดีที่เอาแต่ยุ่งกับร่างกายเขาเพราะตัวเองเมาไม่รู้เรื่อง บัดนี้จินยองได้ลงไปกองอยู่ที่ปลายเตียงเรียบร้อยแต่ก็ยังคงไม่ได้สติเหมือนเดิม
“ไอบ้าเอ้ย” ร่างเล็กรีบลุกขึ้นมาติดกระดุมของตัวเองให้เข้าที่เรียบร้อย ก่อนจะปรายตามองคนที่หลับอยู่บนพื้น “นอนไปตรงนั้นแล้วกัน” เดินไปเตะป้าปเข้าที่เป้าอีกคนอย่างโกรธแค้น อย่าคิดว่าเมาแล้วจะมาฉวยโอกาสกับตัวเขาฟรีๆนะ
“อุ้ก.. เจ็บเว้ย” จินยองงอตัวเข้าหากันด้วยความจุกก่อนจะพึมเพาออกมาเบาๆแต่ก็ยังคงไม่ได้สติเหมือนเดิม
ร่างบางถอนหายใจก่อนจะหยิบผ้าห่มบนเตียงโยนไปคลุมตัวคนบนพื้นมิดทั้งตัว
“โอ้ย ไอบ้าเอ้ย..” หันไปเห็นรอยแดงบนคอตัวเองบนกระจกแล้วอดหัวเสียไม่ได้ คอเรียวที่ตอนนี้มีรอยแดงกับรอยฟันแต่งแต้มอยู่สามสี่รอยเด่นชัดขนาดที่นั่งไกลๆก็ยังมองเห็น มือเล็กยกขึ้นถูเข้าที่รอยแรงๆก่อนจะเปลี่ยนเป็นยีหัวตัวเองแทนเพราะรอยมันคงไม่หายง่ายๆอย่างที่ใจเขาอยากแน่
แดฮวีที่กำลังจะออกนอกห้องเพื่อกลับไปบ้านตัวเองยืนงงอยู่หน้าประตูที่มันเปิดแง้มอยู่ เขาจำได้ว่าตัวเองปิดประตูสนิทแล้วนะถึงแม้จะไม่ได้ล็อคก็ตาม แต่เอาเถอะอาจจะเป็นเขาเองที่ลืมก็ได้
รถสีดำเคลื่อนตัวมาจอดอยู่หน้าบ้านทาวเฮ้าสองชั้นโดยที่เจ้าของยังไม่ลงมาจากรถ
“บ้าเอ้ย..” แดฮวีกำพวงมาลัยแน่นเมื่อระหว่างทางที่เขาขับรถกลับมานั่นฉากที่จินยองจูบเขามันยังผุดขึ้นมาในหัวเขาไม่หยุด แล้วตอนนี้ใจดวงน้อยของเขาก็กำลังเต้นแรงมากๆเพียงแค่นึกถึงหน้าของอีกคน หัวถุยโขกเข้ากลับพวกมาลัยสามสี่ครั้งเพื่อไล่ความคิดบ้าๆออก
“ตื่นมาคุณก็คงลืมหมด มีแต่ผมที่จำได้อยู่คนเดียว บ้าที่สุด”
Playtech - online casino | KadangPintar
ตอบลบPlaytech. Online casino · The Best Online Casinos · Welcome Bonus · Software 카지노 and 메리트 카지노 고객센터 Services. 온카지노 · Software and Services · Services · Software and Services.